Είχε ήδη περάσει ένας χρόνος όταν ολοκλήρωσα το βασικό πτυχίο μου. Ήταν το 2020. Μια χρονιά που ανέμενα πολύ διαφορετικά από ότι κυλούσε,. Σκέψεις που συνδεόντουσαν με επαγγελματικούς στόχους, σχέδια για το μέλλον, τι θα κάνω μετά την αποφοίτηση, με απασχολούσαν συνεχώς, όπως πολύ πιθανόν πολλούς νέους απόφοιτους.
Είχα ήδη αποφασίσει τον τομέα εξειδίκευσης που θα ήθελα να ακολουθήσω με μεταπτυχιακές σπουδές. Οι πολλές όμως αναζητήσεις με είχαν κουράσει και έτσι για ένα διάστημα είχα σταματήσει. Διαβάζοντας ένα άρθρο αναφορικά με το Μεταπτυχιακό στην Διοίκηση Επιχειρήσεων (ΜΒΑ) μου επανάφερε την σκέψη. Αμέσως, κατέθεσα αίτηση ενστικτωδώς. Επικοινώνησε η Σχολή Διοίκησης Επιχειρήσεων του Πανεπιστημίου μαζί και συζητήσαμε, λύνοντάς μου τις απορίες που είχα. Λίγο πριν την έναρξη των μαθημάτων είχα πολύ αγωνία και άγχος για το τι θα ακολουθήσει.
Εξεπλάγην ευχάριστα καθώς, κύλησε όμορφα, αλλά και πολύ γρήγορα 1.5 χρόνος. Έρχονται στη σκέψη μου τα πρώτα μαθήματα να μοιάζουν ένα ‘’βουνό’’, να μην μπορώ να προλάβω όλες τις πληροφορίες, να αναζητώ καλές πρακτικές διαχείρισης χρόνου για να ανταποκριθώ στις παρακολουθήσεις μαθημάτων, στο χρόνο που χρειαζόταν η έρευνα και η συνεργασία μεταξύ των συμφοιτητών για τις εργασίες και στο χρόνο μελέτης των εξετάσεων. Η συνέπεια που έπρεπε να διατηρήσω μελετώντας συστηματικά, πως θα ένιωθα αν τα πήγαινα πολύ καλά, μία λιγότερη εργασία/εξέταση κλπ. ήταν κάποιες από τις σκέψεις που προσπαθούσα να έχω καθημερινά. Τα πρώτα αποτελέσματα ήρθαν με τη λήξη του 1ου εξαμήνου και μόνο χαρά, ικανοποίηση, ανταμοιβή των κόπων μπορούσαν να μου προσφέρουν και ένα κίνητρο για τη συνέχεια.
Είναι αλήθεια ότι ο χρόνος ‘’πετούσε’’. Πολλές φορές εκεί που προσπαθούσα να οργανωθώ με τις εκκρεμότητες την οικογενειακή, κοινωνική και φοιτητική ζωή, ερχόντουσαν πάλι όλα μαζί. Ταυτόχρονα προσπαθούσα να προσαρμοστώ στην νέα μου εργασία με όσες δυσκολίες αυτό μπορεί να έχει. Πάντα θαύμαζα τα άτομα που εργαζόντουσαν παράλληλα με τις σπουδές, αλλά πίστευα ότι για εμένα ήταν ανέφικτο. Έμοιαζε ασυνδύαστο σε εμένα η full-time εργασία με ένα full-time μεταπτυχιακό. Ξεκάθαρες προτεραιότητες, αποδοχή ότι κάποια πράγματα θα μείνουν πίσω, μετατροπή των ημερών ανάπαυσης σε ημέρες μελέτης είναι τρία tips που εμένα με βοήθησαν στο να τα συνδυάσω.
Εξάλλου, σε μία αγορά εργασίας που κινείται με τόσο έντονους ρυθμούς, η εργασιακή εμπειρία ενισχύει ακόμη περισσότερο το πτυχίο, τόσο σε επίπεδο γνώσεων αλλά κυρίως βγάζει στην επιφάνεια και προσωπικά χαρακτηριστικά του απόφοιτου. Όταν σκέφτομαι την εμπειρία αυτή, θυμάμαι πολλά ξενύχτια, τον χρόνο να μην είναι με το μέρος μου, αναποδιές που χάλαγαν το πλάνο μου, αλλά ταυτόχρονα και πολλά αισιόδοξα μηνύματα που ερχόντουσαν από ανθρώπους που με αγαπούσαν, όμορφα βιβλία και άνθρωποι που μου έστελναν τα κατάλληλα μηνύματα τις στιγμές που δεν άντεχα άλλο μια ήθελα να τα παρατήσω.
Ωστόσο, δύο άλλες από τις κύριες προκλήσεις που αντιμετώπιζα ήταν το γεγονός ότι σπούδαζα σε άλλη χώρα μακριά από την οικογένειά μου και το θέμα της αλληλεπίδρασης μέσα από μία οθόνη. Και στις δύο περιπτώσεις, μπορώ πλέον με βεβαιότητα να αναφέρω πως την αγάπη, την υποστήριξη και την φροντίδα μπορούσα να τις βιώσω ακόμη και από πολύ μακριά. Πέραν από τις γνώσεις που ήταν πολλές, στην εμπειρία αυτοί οι άνθρωποι έπαιξαν κύριο και ξεχωριστό ρόλο. Ενδεικτικά να αναφέρω καθηγητές που μας προσέφεραν προσωπικό χρόνο, υποστήριξη και ένοιωθες τι σημαίνει να αγαπάς πραγματικά αυτό που κάνεις. Επιπλέον, συμφοιτητές και πλέον φίλοι που ήταν συνοδοιπόροι και δε δίσταζαν να βοηθήσουν όπως μπορούσαν οποιαδήποτε ώρα και στιγμή.
Πρώτιστα, το MBA με βοήθησε να αναπτύξω δεξιότητες: ηγετικές, επικοινωνιακές, παρουσίασης, στρατηγικής, διαχείρισης αλλαγής και κρίσεων, επίλυσης προβλημάτων, κριτικής σκέψης κλπ. Εξίσου όμως σημαντικές και πολύτιμες ήταν οι δεξιότητες προσαρμοστικότητας, ανθεκτικότητας, δικτύωσης και οικοδόμησης σχέσεων με όλους τους συνοδοιπόρους.
Έπειτα από αυτές τις σκέψεις, αν μελλοντικά βρεθώ αντιμέτωπη με ίδια εμπειρία, κάποια πράγματα θα τα αντιμετωπίσω διαφορετικά. Θα είχα περισσότερη πίστη στις ικανότητες μου, καθώς βρέθηκα αντιμέτωπη με απαιτητικές καταστάσεις και το τελευταίο πράγμα που μπορούσα να διαχειριστώ ήταν οι λογισμοί ότι δεν θα τα καταφέρω, ότι θα ήταν καλύτερα να τα παρατήσω. Ευτυχώς που οι γύρω μου πίστευαν πολύ παραπάνω σε εμένα. Επιπλέον, θα ήθελα να συμμετάσχω περισσότερο σε δραστηριότητες όπως σε φοιτητικούς ομίλους, εθελοντικές δράσεις κλπ. που το πανεπιστήμιο προσφέρει. Εξάλλου οι στιγμές αναστοχασμού, καλό είναι να μας δίνουν χώρο για προσωπική βελτίωση για το τι μπορούμε να κάνουμε καλύτερα και πώς μπορούμε να αναπτύξουμε ανθρώπινες δεξιότητες.
Κλείνοντας, ανάμεσα στις γραμμές της γνώσης, μπορούν να χωρέσουν πολλές όμορφες εμπειρίες, προκλητικές στιγμές, άνθρωποι (φανεροί και αφανείς) που ήταν δίπλα μου με άμεσο/έμμεσο τρόπο, συμβουλές, προσωπική και επαγγελματική ανάπτυξη, δικτύωση. Διάφορα συναισθήματα με κατακλύζουν, με σιγουριά όμως μπορώ να πω πως η χαρά κυριαρχεί και αυτό γιατί έδωσα το 101% του εαυτού μου στην προσπάθεια αυτή. Ένα πολύ μεγάλο ευχαριστώ σε όλους όσους ήταν μαζί μου. Κάθε τέλος σηματοδοτεί μία καινούργια αφετηρία, νέους στόχους, και προκλήσεις προς εξερεύνηση.
Ελπίζω και εύχομαι ότι οι εμπειρίες μου θα ενθαρρύνουν και θα εμπνεύσουν άλλους φοιτητές στο ταξίδι της εκπαίδευσης. Αναμφίβολα θα συνιστούσα το ΕΠΚ.
Καλή σταδιοδρομία στους συμφοιτητές/συμφοιτήτριες μου!
Καλή επιτυχία στους υπόλοιπους φοιτητές!
Καλή αρχή σε όποιον σκέφτεται να ξεκινήσει.
Επιμονή, κόπος, προσπάθεια και ένα ‘’γιατί’’ αρκούν να κρατήσουν την φλόγα αναμμένη στο ταξίδι αυτό.